سی و هشت

برای استمرار دلیلی باید وجود داشته باشد و برای هر دلیل ،کششی.

حالا دیگر تابستان تمام شده و پاییز و زمستان بالاخره از راه خواهند رسید.دیگر بهانه ای نمانده.

سی و هشت...

آسمانش را گرفته تنگ در آغوشابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش.باغ بی برگی،روز و شب تنهاست،با سکوت پاکِ غمناکش.سازِ او باران، سرودش باد.جامه اش شولای عریانی‌ست.ور جزاینش جامه ای باید .بافته بس شعله ی زرتار پودش باد .گو بروید ، هرچه در هر جا که خواهد، یا نمی خواهد .باغبان و رهگذران نیست .باغ نومیدانچشم در راه بهاری نیستگر زچشمش پرتو گرمی نمی تابد،ور برویش برگ لبخندی نمی روید؛باغ بی برگی که می گوید که زیب سی و هشت...

هیچ وقت فراموش نکنید که جایی را صرفا برای خودتان و فقط خودتان باقی بگذارید.

نشانی آن هم را با خود به گور ببرید..

سی و هشت...